Parafia Św. Mikołaja

Oddać życie

Pewna bardzo młodziutka chmurka (lecz, jak wiadomo, życie chmur jest krótkie i ulotne) po raz pierwszy płynęła po niebie w towarzystwie innych puchatych chmur o różnych kształtach.

Kiedy znalazły się nad ogromną pustynią Saharą, bardziej doświadczone chmury poganiały ją:

– Prędko! Prędko! Jeśli się tutaj zatrzymasz, jesteś zgubiona!

Chmurka była jednak bardzo ciekawska, tak jak wszyscy młodzi, i odpłynęła na skraj całej grupy, podobnej do stadka rozproszonych owiec.

– Co robisz? Ruszaj się! – zgromił ją z tyłu wiatr.

Lecz chmurka ujrzała już wydmy ze złotego piasku i ten widok ją zafascynował. Leciutko sfruwała w dół. Wydmy wydawały się być złotymi obłokami pieszczonymi przez wiatr.

Jedna z nich uśmiechnęła się.

– Witaj! – pozdrowiła grzecznie chmurkę.

Była to bardzo ładna mała wydma, zaledwie ukształtowana przez wiatr, który szarpał wciąż jej błyszczące włosy.

– Cześć. Nazywam się Ola – przedstawiła się chmurka.

– A ja Una – odparła wydma.

– Jak się tutaj wiedzie?

– No cóż... Słońce i wiatr. Jest trochę gorąco, ale jakoś sobie radzimy. A ty jak żyjesz?

– Słońce i wiatr... wielki wyścig na niebie.

– Moje życie jest bardzo krótkie. Kiedy powróci wielki wiatr, na pewno zniknę.

– Przykro ci, prawda?

– Trochę. Wydaje mi się, że jestem całkiem bezużyteczna.

– Ja także wkrótce przemienię się w deszcz i spadnę na ziemię. Takie jest moje przeznaczenie.

– Czy wiesz, że nazywamy deszcz Rajem?

– Nie wiedziałam, że jestem taka ważna – zaśmiała się chmurka.

– Słyszałam opowieści o deszczu niektórych starych wydm. Podobno jest on bardzo piękny. Po deszczu okrywamy się czymś takim, co się nazywa trawa i kwiaty.

– Tak to prawda widziałam to.

– Ja prawdopodobnie nigdy tego nie ujrzę – stwierdziła ze smutkiem wydma.

Chmurka zastanawiała się przez chwilkę, a potem rzekła:

– Ja też mogłabym przecież zamienić się w deszcz...

– Ale wtedy umrzesz...

– Za to ty zakwitniesz – powiedziała chmurka i zamieniła się w deszczyk lśniący na słońcu.

Następnego dnia małą wydmę pokryły kwiaty.

Diane Loomans - wiersz

"Gdybym mogła od nowa wychowywać dziecko…"

- Zbudowałabym najpierw jego wiarę w siebie a potem dom materialny.

- Częściej bym z nim malowała niż groziła gdy coś zmalowało.

- Zamiast ustawicznie pouczać, uczyłabym go nie ustawać.

- Nie troszczyłabym się tak o jego spóźnienie lecz starałabym się nie spóźniać z okazywaniem mu uczuć, troski i zainteresowania.

- Nie dbałabym też o to by zawsze wiedzieć lepiej, lecz lepiej wiedziała jak o        nie trzeba zadbać.

- Zamiast patrzeć na czas, dałabym sobie czas, by patrzeć.

- Przestałabym bawić się w osobę poważną, a zaczęłabym poważnie się bawić.

- Wybralibyśmy się na więcej wspólnych wypraw, przebiegli więcej pól, częściej patrzylibyśmy w gwiazdy, puszczali więcej latawców.

- Nie gromiłabym go bezwzględnym spojrzeniem, lecz tuliłabym go bez względu na wszystko.

- Mniej bym by była dla niego twarda by bardziej móc je utwierdzać.

- I tak zamiast kształcić w nim miłość do potęgi wykształciłabym w nim potęgę miłości.